Zit je dan, met je ( bijna ) 6 maanden oude baby. Bijna met je handen in het haar. Al bijna met je behangplak en kloppertje klaar. En je krijgt als een donderslag een keiharde reality check.... dit ben ik, ho stop wacht. Ik ga hier de koppigheid van mezelf te lijf. Ik zie in haar precies hetzelfde als wat ik van mezelf zou kunnen verwachten. Doorgewinterde eigenwijsheid, poot stijf houden en vooral niet toegeven. Moe zijn, maar vooral hard huilen om wakker te blijven. Huilen in de box om te lachen wanneer ik aan kom lopen. Water van mama willen drinken als zij dat ook doet en vervolgens huilen omdat dat helemaal niet lekker is. En in deze kwestie, is het eten;
“Hier komt het hapje, hap hap yummie” nee hoor. Die lippen blijven stijf op elkaar. En als mijn kleine meid dan ook nog is gaat huilen, dan denk ik jemig eigenwijs. En ik weet heus wel wat ze wil, zij wil gewoon de fles. Eenvoud en makkelijk, gewoon die fles erin en zeker niet de moeite nemen om de smaken van dat hapje te proeven. Maar mama houd in deze ook vol, nee jij gaat eerst hapje eten en daarna krijg je de fles. Dit is een kwestie van wie houd het het langst vol, en gezien zij ontzettend op mij lijkt ( geloof me dat word steeds duidelijker ) ben ik bang dat dat lang gaat duren. En na een half uur, wanneer het hapje overal zit behalve in de mond van mijn kind, en ik diverse meppen van mijn kind rijker ben. Niet te vergeten de meerdere uitbarstingen van mevrouw: krijg mijn zin niet, geef ik toe... ben ik het zat en hup die fles erin. En oh wat kijkt ze tevreden. En al hoor ik mensen denken het is nog maar een baby, ben ik er heilig van overtuigd dat baby’s zoveel slimmer zijn dan dat wij denken te weten. Nu ligt ze heerlijk te slapen en denk ik, je bent zo lief. En wat lijk je op mij, met daarbij de meelij voor de mensen die dagelijks met mij te maken hebben. En ik van mijn man geregeld hoor “wat ben je toch koppig”. Maar al denk ik dat, ik zal het nooit hardop toegeven. #babylife #hapjedoen #eigenwijsje
Comments