Rauwen.

Dat is lang geleden, meer dan een jaar dat ik geschreven heb. Waar mijn idee toen was om leuke grappige blogs te schrijven, is dat in mijn laatste blog niet gelukt. En dat gaat mij in deze blog ook niet lukken. De laatste keer dat ik schreef, vertelde ik dat mijn moeder ziek was. Vanaf de eerst chemo was ik bij haar. Niet elke behandeling, maar wel elke afspraak over de uitslag. En de keren dat ik haar verraste in het ziekenhuis. Elke keer spannend hoe het zou gaan. Mijn moeder ging vol goede moed het gevecht aan, voor haar alles zij ze dan. Waar ze mijn dochter mee bedoelde. Hoe vaak ik de brok heb moeten inslikken als ze dat zij, elke keer vol trots aan de oncoloog verpleegkundige vertelde dat ik haar dochter was. Hoe opgelucht we waren als de scan goed was. De tumoren slonken in eerste instantie en de bedoeling was dat ze tot stilstand zouden komen. Mijn moeder voelde zich erg goed, het hoesten was weg en ze had er zin in. We gingen naar een concert van Abba in april, had ze zo naar uitgekeken en wat was het gezellig. We lieten het idee van afscheid even los en keken vooruit, want dat konden we voorzichtig. De arts had mensen in behandeling die al 7 jaar stabiel waren, " daar ga ik voor " zij mijn moeder. De angst parkeerde ik even, mama zou toch nog mee kunnen straks als Anne naar school gaat, en wie weet hoeveel feestdagen we nog kunnen vieren en verjaardagen. We waren positief. Tot ongeveer oktober vorig jaar. We waren nog uit eten geweest, wat was het gezellig en wat was ze blij en trots dat we daar zaten. Alleen ze begon weer te hoesten, de arts in het ziekenhuis zag wel wat vocht maar niets schrikbarendst, dus antibiotica mee en hopen dat het vooruit gaat. Ik heb in die tijd al een keer gevraagd waarom ze geen scan van haar hoofd maakte, was niet nodig zij de arts want er was geen aanleiding voor dat dat nodig was. Naarmate ze bleef hoesten werden de uitslagen ook minder goed. Er was wat gerommel aan de gang en ze wisten niet zeker of dat kankercellen waren of iets anders. Weer andere kuur mee en zwaardere medicijnen en weer door. Ik zag haar langzaam de moed verliezen ook al zij ze de moed niet op te geven en door te willen vechten. Ze zat ook steeds meer in de rolstoel als we ergens waren. Ik had tegen haar gezegd dat ik ging opruimen en wat spullen terug ging brengen naar mijn broer, die ik al jaren niet gezien en gesproken had. Die avond kreeg ik te horen dat hij naar het ziekenhuis moest voor een verkrampte slokdarm. Een paar dagen later bleek hij meerdere hartinfarcten te hebben gehad. We schrokken er erg van, en besloten het contact weer op te pakken. Mijn moeder is die week naar hem toe gegaan, ik was daar ook bij en het voelde goed. Ze werd inmiddels steeds dunner en eten had ze niet zo'n trek meer in. In december zijn we naar het tuincentrum geweest met ons allemaal, mijn broer met zijn vriendin en de kindjes, ik met mijn man en ons meisje en mijn moeder en haar man. Zo'n gezellig dag gehad, mijn moeder had het gevoel weer om te vechten voor wat ze om zich heen had, zo dankbaar dat ze haar kinderen en kleinkinderen om zich heen had. Kerst zouden we samen vieren, daar zagen we al dat ze de moed weer een beetje aan het verliezen was, ze genoot niet van de meisjes en er zat weinig levenslust meer in haar ogen. We voelden dat het niet goed ging. 28 December zijn we naar het verlichte hart geweest in het olympisch stadion. Mijn schoonzus had dat geregeld met een lampion die daar stond voor mijn moeder, ik ben haar nog elke dag dankbaar daarvoor. Mama kon niet mee die keek live mee op tv en hebben contact via whatsapp gehouden. Ze vond het zo geweldig dat wij daar waren voor haar. Maar wat viel dat zwaar daar te zijn, mijn mama mag niet ziek zijn. Helaas was dat wel zo. Oud en nieuw, heb ik weer een vuurpijl af laten gaan met de wens erop nog vele jaren met mama te kunnen zijn, en de band met mijn broer en schoonzus weer op te bouwen. Donderdag 9 januari zat mijn moeder bij de spoedeisende hulp, ze praatte al een paar dagen verward en mijn onderbuik gevoel zij dat het niet goed zat. Zal wel van de medicijnen komen dachten ze, maar ik voelde dat het anders was. Toen ik in het ziekenhuis aankwam lag ze daar, hartslag veel te hoog terwijl ze sliep en de bloeddruk te laag. Woorden door elkaar halen en verward praten. Ik weer aangedrongen op een scan van haar hoofd, maar daar was ze niet voor in het ziekenhuis dus zouden ze niet doen. Uiteindelijk echo van haar hart gemaakt, maar die was onwijs sterk en zag er erg goed uit. Ook had ze inmiddels uitzaaiingen naar de nieren. Er bleken erg hoge ontstekingswaardes in haar bloed te zitten en ze zou opgenomen worden en antibiotica krijgen. Ik loop het nu nog zo in mijn hoofd, de route naar haar kamer. De ruimtes waar je koffie kan halen, de ene heeft wel lekkere koffie en de andere niet. Beneden waar ze lekkere kaasbroodjes hebben. Hoe ik met het ov daar kom, het voelde bijna als thuiskomen. Het naar binnen lopen in mama's kamer. Er was besloten toch een scan van haar hoofd te maken, en de uitslag zouden we maandag 13 januari krijgen. Mijn schoonzus en ik waren bijna elke dag bij haar en hadden afgesproken dat we er allemaal bij zouden zijn bij dat gesprek want we voelde de bui wel hangen. Die maandag was ik al vroeg bij haar. En toen was het er... de angst waar ik die weken al een voorgevoel van had. Meerdere uitzaaiingen in het hoofd en lang verhaal kort, ze konden niets meer voor haar betekenen. Alsof het hele ziekenhuis en alles om me heen instortte en ik alleen was. Toen kwam het geregel, dingen die we moesten weten en eventueel moesten regelen. Mama wou zo graag nog met de kinderen en kleinkinderen naar Blijdorp, en ik wilde heel graag nog een handafdruk van onze handen. Mijn schoonzus kende de wensambulance, ik wist er toen nog niks van maar na zoeken enzo contact opgenomen met ze. Vrijdags mocht mijn moeder naar huis en de woensdag erop, 22 januari zouden we naar Blijdorp gaan met de wensambulance. Op zoek naar een fotograaf want wou dat alles vast gelegd zou worden van ons laatste uitje. Ze leefde naar die dag toe. Vanaf de dag dat ze thuis was afgesproken dat we om en om langs zouden gaan zodat ze niet alleen zou zijn. De dag in Blijdorp, wat heeft ze genoten. En wat een engelen zijn de mensen van de wensambulance, ik ben ze zo vreselijk dankbaar. We hebben zo'n mooie dag gehad ookal zat er een onwijs zwarte rand aan. Heb ook menig traan gelaten en hele speciale momenten gehad. Haar geknuffeld en aangekeken en gevraagd mama wat moet ik nou zonder jou. Antwoord hadden we allebei niet maar ik vergeet die knuffel nooit meer die ze me gaf. Ook mijn broer en schoonzus waren er natuurlijk bij met de kindjes. We waren die dag compleet. En ik weet zeker dat ze het zo gevoelt heeft ook. De dag ging veel te snel, ze was erg moe halverwege de dag en besloten naar huis te gaan. Savonds heb ik nog met mijn man de handafdruk van haar en mijn hand gemaakt. Nu mijn enige tastbare van ons. Vrijwel om de dag was ik bij haar, alleen vrijdag 31 januari kon ik niet, ik was verkouden en had koorts die nacht. Mama vond het ook beter als ik niet kwam. ze mocht echt niet ziek worden want ze had geen immuun systeem meer door de chemo's, dus kon snel aangestoken worden. Zondag 2 februari was ik bij haar, samen met onze dochter. Ze wou ze graag ook even zien. Haar broer en zus waren er ook. We hadden zitten kletsen, ze was wel al zo ziek dat ze in een bed lag in de kamer en dag en nacht zuurstof nodig had. Ze wou nog een paar maanden proberen te rekken had ze gezegd, ze wilden nog niet opgeven. Wat me herinnert aan een gesprek die we hadden in het ziekenhuis, het breekt mijn hart nog als ik eraan denk, ze was heel hard aan het huilen. Ze zei tegen de dokter waarom mag ik nou niet verder, waarom word ik zo ziek en mag ik niet verder leven. Ik wil niet weg gaan ik wil nog zo graag vechten. Het is zo oneerlijk. Die zondag toen haar broer en zus weg waren liep ik naar haar toe, zo eerst een knuffel mam die had ik nog niet gehad. Ze vroeg of we bleven eten, want dat vond ze gezellig, zij zou Chinese garnalen eten daar had ze zo'n trek in. Mijn man had ook gerekend op het eten dus zij dat ik dinsdag weer kwam en ik volgend weekend zou blijven, dan was ze jarig. Na een tijdje zeiden we dag en gaven we elkaar weer een knuffel. S'avonds kreeg ik een whatsapp bericht zoals elke avond, een gesproken bericht want typen lukte niet goed meer. Waarin ze welterusten zij en dat ze van me hield. Ik heb zoals elke avond terug getypt dat ik hou super veel van haar hield, en dat we elkaar dinsdag weer zouden zien. Half 1 die nacht heeft ze nog allemaal hartjes gestuurd. 5 voor 3 die nacht belde haar man. En die zin vergeet ik nooit meer, dat gesprek vergeet ik nooit meer. Ik schrok wakker en wist dat het niet goed was, hij belde me alleen als er wat was. En met deze woorden stortte mijn wereld in; Je moeder is overleden..............