Toen ik met deze blog begon, was mijn idee om zeker elke week een blog te schrijven. Vol trots mijn website gemaakt, en zo trots op de volgers die ik kreeg en de likes. Maar soms gebeurt er iets in het leven, waardoor je dingen anders gaat zien. Zaken die eerst belangrijk waren, zijn dat eigenlijk helemaal niet. En dingen die zo onbelangrijk waren, zijn ineens zoveel waard. Ik ben niet het type vrouw dat op Facebook klaagt of neerzet wat voor “ellende” ik mee maak. Maar omdat ik op mijn blog toch niet vergeten wil worden, en ik het zonde vind om dat te laten versloffen, toch een soort van uitleg. Het is wel mijn doel geweest om met elke blog mijn lezers te laten lachen. Helemaal in mijn verhaal te duiken en herkenning lezen, en achteraf denken “wat herkenbaar en grappig”. Ik ben alleen momenteel niet zo geïnspireerd om grappige verhalen te schrijven. Er gebeurt nogal wat om mij heen waar mijn complete aandacht naartoe gaat. Een van de belangrijkste mensen in mijn leven is ziek, en niet gewoon een griepje. Maar de ziekte met de grote K. De ziekte waarvan iedereen hoopt dat het hen niet treft, waar je de kriebels van krijgt alleen al aan het woord te denken. En ik wist altijd wel dat liefdesverdriet pijn deed, maar dit is erger. Dit gaat dieper. Dit is een pijn dat je wakker houd, waar je zowel verdrietig als ontzettend angstig van word. Wat je niemand toewenst. En wat vind ik dat ontzettend egoïstisch klinken ook, dat het mij pijn doet. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor haar moet voelen. Als ik al zo angstig ben, hoe bang zal zij dan wel niet zijn. Ik heb natuurlijk gevraagd of ze het niet erg vind dat ik erover schrijf, mijn lieve mama. Hoe volwassen ik dan ook in cijfers ben, hoe volwassen ik voor de buitenwereld dan moet zijn. In mijn hart voel ik me weer klein. Want mijn mama is ziek, en elke keer weer gaat er door me heen “waarom zij”. Iets wat elk gezin die in zo’n situatie zit zal denken over een familielid. Maar nooit stil gestaan dat het ook zo dichtbij voor zou kunnen komen. Alles gaat door, iets wat ik zo moeilijk kan verkroppen. Want hoe kan alles nou doorgaan zoals het is terwijl zij aan het vechten is, wij allemaal bang zijn om haar te verliezen. Ik kan niet voor een ander spreken, maar mijn hemel wat ben ik bang. Ik heb fouten gemaakt, we zijn elkaar een tijdje verloren en wat een spijt heb ik daar nu van. Ik kan het niet terug draaien maar heb het haar wel verteld. En ik wil niet elke dag aan de telefoon hangen als een kleuter die huilt alsof de wereld vergaat maar zo voelt het wel. En wat ben ik elke dag blij met het berichtje wat ik van haar krijg dat ze lekker gaat slapen en dat ze van me houd. En ik zal haar elke avond terugsturen hoeveel ik ook van haar hou. De strijd is ze begonnen vol goede moed, en ondanks alle tegenslagen die ze al gehad heeft probeert ze positief te blijven, wat erg goed is. En ik probeer het ook, elke dag als ik haar hoor of spreek mezelf gelukkig te prijzen dat dat kan. Zulke kleine dingen als een berichtje dat ze gaat slapen, wat me een half jaar geleden zou denken eh ja slaaplekker, betekent nu de wereld voor me. Zo egoïstisch om te zeggen dat ik zo moe ben, want het gaat niet om mij. Maar ook ik moet soms mijn verdriet kwijt. Gewoon even zeuren dat ik zo op ben van verdriet en angst, van het niet slapen maar elke avond denken, waarom mijn mama. De liefste die ik me kan wensen, die mij troostte als ik bang was met onweer, een kus gaf als ik gevallen was, dubbel liggen van het lachen maar ook samen huilen. De mama waarvan ik nog niet kan begrijpen dat het nu zo anders is, vroeger strikte ze mijn veters als we gingen schaatsen, nu strikt haar man de veters, en wat ben ik ontzettend trots op die man. Zo gruwelijk dankbaar dat hij zo goed voor mijn moeder zorgt, ze had geen betere man kunnen vinden, ze heeft de beste al. Maar de pijn die het me doet haar afhankelijk te zien. Maar het zo fijn vinden om haar uberhaupt te zien, bij haar te zijn. En nu is het nog “makkelijk” ik heb vakantie en kan gaan als ik wil. Maar over een paar dagen weer werken, het “gewone” leven. Mijn leven is niet gewoon, mijn gedachte zijn niet bij mijn werk. Mijn gedachte zijn bij mijn moeder. Hoe kan alles zo doorgaan terwijl dit gaande is en alles voor mijn gevoel stilstaat, ik weet het ik had het al gezegd maar het gaat er niet in bij me. Wil nog zoveel met haar doen, zien, meemaken, herinneringen delen. En nu denk ik Stop, mam is er nog, gelukkig is ze er nog. De strijd gaat ze aan en wij staan achter haar, in alles en met alles. Elke dag zal ik vertellen hoeveel ik van haar hou, dat ik aan haar denk. En elke dag hopen, duimen, moed houden en positief proberen te blijven.
Comments